मलाई केही भाव र समयहरू बगाउन नै मनपर्छ किनभने मैले भावनाहरूलाई कहिल्यै बुझ्ने कोसिस गरिनँ तर उसलाई सधैं टाढाबाट नियालेर भने हेरिरहेँ,

पाल्पा माडी क्षेत्रमा हुँदा, देखे सुनेका व्यक्तिगत र भौगोलिक जीवनीहरू बिच उब्जेको कविता हो यो । यहाँ राखिएका सम्पूर्ण दृश्यचित्रहरू पनि माडी क्षेत्रकै हुन् ।

What is your name? Silence How old are you? 10 (It’s so hot here, should I turn on the fan, what if I get scolded by doctors, Ok leave it)

Your pupils like eclipsed moon Tells me of some future doom. Alas! That seeing you cannot see The yellow suns dawning with glee!

Loneliness resides not just in the solitary vigil of calloused hands cradling that cigarette, nor solely in the melancholic gaze fixed upon raindrops cascading from leaf to soil, where a

बच्चाहरूले एकदिन  तिम्रा सुरक्षित घरहरू त्यागेर  रुखमा गुँड बनाउनेछन् र उनीहरूलाई असाध्यै मनपर्ने चुलबुले लोखर्के सँगै हुर्कन चाहनेछन् ….

एक काँपेको ब्रह्माण्डको भारमा – साभार भएर एक हाँसेको अणुको लाचारमा – आभार भएर तिमी पनि त काँपिरहेछौ  तिमी पनि त कल्पिरहेछौ

ऊ अग्लो उभिएको छ - सक्काइदिएर सुरुमा आफुले टेकेको जराको आड । अहिले म बाट सरेर चराहरूले लगाउने गुँड उसकै लर्खर उभ्याइमाथि छ…

This is not any monologue neither is any form of art to me.  Don't you know a society is constructed out of "drives" and "effects".