अन्तराष्ट्रिय समाचारमा एउटा बुढो मान्छेलाई देखाइरहेको थियो । बाक्लो दाह्री, फराकिलो जिउ, अनि आर्मीको ड्रेसमा त्यो मान्छे रमेश दाइको बा जस्तै देखिन्थ्यो । दाइको बुवा पनि पहिला इन्डियामा आर्मी हुनुहुन्थ्यो
प्रदेश युवा परिषद्, बागमतीको आयोजना र साहित्य संगम मकवानपुरको सहकार्यमा २०८१ पौष ६ गते आयोजित खुला कविता प्रतियोगितमा दोश्रो स्थान हासिल गर्न सफल कविता ।
वास्तवमा शाम्बाला हुनलाई आन्तरिक परिवर्तन आउनु पर्छ । आन्तरिक परिवर्तन बाह्य भोगाइबाट आउँछन् । कर्मासँग हुँदा उनले केही देख्छिन्, केही भोग्छिन्, जसले उनलाई केही न केही सहयोग त गर्छ तर
आधुनिक जीवनशैली अनुसार हेर्ने हो भने, हिरायामाको जीवन हामीलाई उत्तेजना र महत्वाकांक्षा रहित लाग्छ, किनकि त्यहाँ भौतिकवादप्रति आकर्षण र भागदौड देखिँदैन ।
मलाई केही भाव र समयहरू बगाउन नै मनपर्छ किनभने मैले भावनाहरूलाई कहिल्यै बुझ्ने कोसिस गरिनँ तर उसलाई सधैं टाढाबाट नियालेर भने हेरिरहेँ,
पाल्पा माडी क्षेत्रमा हुँदा, देखे सुनेका व्यक्तिगत र भौगोलिक जीवनीहरू बिच उब्जेको कविता हो यो । यहाँ राखिएका सम्पूर्ण दृश्यचित्रहरू पनि माडी क्षेत्रकै हुन् ।
पहाडी र उच्च पहाडी क्षेत्रहरूमा बाहुल्यता रहेका गुरुङ, मगर इत्यादि समदुायका घाटु तथा ब्राह्मण समुदायमा कृष्णचरित्र, बालन भजन र रामलीला र पोखरा उपत्यका तथा बजार क्षेत्रहरूमा बाहुल्यता रहेका नेवार समुदायका
गिद्ध एकदमै शान्त चरा हो । कसैलाई आक्रमण गर्दैन । गाइ, भैँसी या कुनै पनि जनावर आफ्नो अन्तिम अवस्थामा लडिरहेको छ भने पर बसेर हेर्छ तर त्यसको प्राण नजाने बेलासम्म
‘काँचो धागो’ले उठाएका विषयहरू समयको इतिहासमा सहजै आफ्नो स्थान ओगेट्न सफल भएका छन् । पानी, बाँदर, रित्तिदो गाउँ, पर्खिरहेकी आमा आजका अग्रसर विषय हुन् भने लाउर जानु, रोधीको समाज, अन्तरजातीय